Η ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε ακέραιο έναν τεράστιο πλούτο τόσο στον χώρο του λειτουργικού βίου και της πατερικής σκέψης όσο και στον χώρο της εκκλησιαστικής τέχνης. Γνωρίζουμε ότι η προσκύνηση των εικόνων κατέχει μία πολύ σημαντική θέση κι αυτό διότι η εικόνα δεν είναι μία απλή απεικόνιση ούτε μια διακόσμηση, ούτε ακόμα μία εικονογράφηση της αγίας Γραφής. Είναι κάτι περισσότερο: ισότιμη του ευαγγελικού μηνύματος, είναι ένα λατρευτικό σκεύος που συμμετέχει ολόκληρο στην λειτουργική ζωή. (. . .) Στην εικόνα, η Εκκλησία δεν βλέπει μόνον μία μορφή ορθόδοξης διδασκαλίας, αλλά την καθολική έκφραση της Ορθοδοξίας, αυτή την ίδια την Ορθοδοξία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]