Τα πάντα έχουν ειπωθεί για την εξέλιξη και για τους ανθρώπους της Ρωσικής επανάστασης, αλλά τίποτα για την καθημερινή ζωή τους. Ανάμεσα στη δολοφονία του Ρασπούτιν, την παραίτηση του Τσάρου στις αρχές του 1917 και την εξέγερση του Οκτώβρη, που ξετυλίγεται ανάμεσα σε μεθυσμένους πυροβολητές και τηλεφωνήτριες που λιποθυμούν, πώς ζουν οι άνθρωποι; Τι σκέφτονται; Τι λένε; Ποιες είναι οι αντιδράσεις τους, τα ήθη τους, οι έρωτές τους, οι διασκεδάσεις τους, οι πόθοι τους, τα όνειρά τους;
Έτσι, ενώ ο Κερένσκι βάζει να τον σηκώνουν πάνω από το πλήθος, σαν πάπα, η απλοϊκότητα των ταπεινών ανθρώπων, που βλέπουν να ελευθερώνονται αμέσως από τον πόλεμο κι από τη μιζέρια, ξεσπά σε χίλιες ανείπωτες εκδηλώσεις: γιγαντιαία μποτιλιαρίσματα και καραμπόλες στους δρόμους, παρελάσεις για πανηγυρισμό της κοινωνικής ισότητας, στις οποίες προηγούνται `Ηγερίες` και `Ελευθερίες` που φωτίζουν τον κόσμο!...
Αλλά καταφθάνει ο Λένιν. Από τη στιγμή αυτή το σύντομο καλοκαίρι μιας αστικής Ρωσίας θα σβηστεί από έναν ανελέητο μηχανισμό ρυθμισμένο από μια μικρή ομάδα, που την κατευθύνει ένας άντρας μεγαλοφυής, που απαιτεί: `άμεση σύναψη ειρήνης`, `η γη στους αγρότες`, `όλη η εξουσία στα σοβιέτ`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]