[. . .] Όλα τα συστήματα συγκλίνουν, λίγο πολύ, σε μια ελάχιστη κοινή επιδίωξη, τη διασφάλιση ενός αναγκαίου επιπέδου κοινωνικής συνοχής. Τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης στις αναπτυγμένες χώρες αντιμετωπίζουν σήμερα κοινά προβλήματα. Η συζήτηση για την αναθεώρησή τους, που ενορχηστρώνεται από τους διεθνείς οργανισμούς (Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση) έχει έναν παγκόσμιο χαρακτήρα. Επισημαίνονται ειδικότερα δύο κοινά σημεία: από τη μια πλευρά, τα συστήματα κοινωνικής προστασίας που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά, διέρχονται πλέον ένα στάδιο ωρίμανσης. Από την άλλη, παντού έγινε αισθητή η ανάγκη αναπροσαρμογής τους στις μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας, της οικονομίας, των οικογενειακών δομών, της αύξησης του προσδόκιμου ορίου κ.λ.π. Αυτοί είναι οι λόγοι, άλλωστε, για τους οποίους οι νομοθέτες έγιναν πιο ανοικτοί στις ξένες εμπειρίες και επιρροές. Πράγματι, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει ότι οι νομοθέτες προστρέχουν σε αλλοδαπά συστήματα, προκειμένου να βρουν λύσεις στα δικά τους αδιέξοδα. Είναι εμφανής η εναγώνια αναζήτηση νέων παραδειγμάτων που αντλούνται από μεταρρυθμιστικές εμπειρίες άλλων χωρών. Ο προβληματισμός είναι κοινός και οι λύσεις σ` ένα ενιαίο (παγκόσμια διαγραφόμενο) οικονομικό περιβάλλον δεδομένες. Αυτή η αμοιβαία ανταλλαγή εμπειριών συμβάλλει στην καλύτερη αναμόρφωση των εθνικών συστημάτων και μπορεί να οδηγήσει εν τέλει στη σύγκλισή τους. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]