Μεγάλη παντομίμα με σημαίες και κούκλους μικρούς και μεγάλους. Με αυτήν την κωμωδία ο Φο στρέφεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο μεγάλο λαϊκό θέατρο βγάζοντας στην επιφάνεια τους μεγάλους κούκλους της σικελικής παράδοσης (κάτι σαν το αμερικανικό Bread and Puppet theatre). Αναζητά ένα κοινό διαφορετικό μέσα «στον κύκλο της αριστεράς» που του επιτρέπει να κάνει τη σάτιρά του πιο βίαιη αλλά και να υπογραμμίσει την πολεμική για την αναμόρφωση του κομμουνιστικού κόμματος. Η ασυνήθιστη πιθανότητα ενός θεάτρου που συνδιαλέγεται με τα πλήθη είναι έξω από τα σχέδια και τις διαθέσεις των διαφόρων τυπικ ών οργανώσεων.

Γρήγορα δημιουργούνται οι πρώτες διαφωνίες με το κόμμα που θα γίνουν αφορμή για την εμπόλεμη θεατρική του δραστηριότητα. Δημιουργεί τη Νέα Σκηνή. Ανοίγει μια καλύβα στο Μιλάνο και η επιτυχία του κάνει πάταγο σε ολόκληρη την Ιταλία. Στην πρώτη περίοδο οι συνδρομητές του είναι περισσότεροι από εκείνους του Piccolo Teatro. Το θέατρό του γίνεται ο τόπος που συναντιούνται όλοι οι νέοι φοιτητές και αμφισβητίες που σχεδόν από χρόνια είχαν απαρνηθεί το αστικό θέατρο.