Ο 19ος αιώνας ήταν μια σημαντική περίοδος για τη δυτική ιστορία, που σημαδεύτηκε από μια επανάσταση που έλαβε χώρα όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο εικαστικό πεδίο και στη συνολική αντίληψη για το κάλλος. Οι ρίζες αυτής της αλλαγής χρονολογούνται πίσω στη δεκαετία του 1840, όταν και μεγάλωσε η απαίτηση για μια τέχνη χρήσιμη και επιμορφωτική, τόσο ηθικά όσο και αισθητικά, σε αντίθεση με την ιλαρή και αχαλίνωτη τάση του Ροκοκό. Το νέο πρότυπο βρήκε την ταυτότητά του ηθικά και αισθητικά στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Υπήρχε η πίστη πως μέσα από τη μίμηση αυτών των τεχνοτροπιών ήταν δυνατή η επίτευξη της ίδιας της ομορφιάς της φύσης.
Η επανάσταση αυτή έφερε απρόσμενα αποτελέσματα και μέσα από διάφορα ιστορικά γεγονότα το σύστημα της σκέψης που τα δημιούργησε βυθίστηκε στην κρίση. Οι καλλιτέχνες έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε μια πιο συναισθηματική και προσωπική διάσταση και οι συνθήκες του Νεοκλασικισμού έμοιαζαν να έχουν ξεφτίσει, μια και στο επίκεντρο βρίσκονταν πλέον οι πιο μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής: η δημιουργικότητα, το ασυνείδητο, η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τον Θεό. Αυτές ήταν και οι πρώτες, αλλά όχι και οι μόνες διακηρύξεις του Ρομαντισμού: οι οξείες πολεμικές κατά του Κλασικισμού μαζί με την άνοδο των ευρωπαϊκών εθνικιστικών κινημάτων οδήγησαν στην εξάπλωση νέων μοντέλων, προερχόμενων κυρίως από τον Μεσαίωνα, τα οποία με τη σειρά τους προώθησαν διάφορα κινήματα αναβίωσης και κυρίως τη ζωγραφική με ιστορικά θέματα. Η υπέρβαση του ακαδημαϊσμού, της ιστορίας, και του πόλεμου ως πεδίων της ανθρώπινης δράσης και η ρεαλιστική τους απόδοση στο σημείο να ευνοούνται ταπεινότερα θέματα είναι μερικοί μόνο από τους ακρογωνιαίους λίθους ενός κινήματος που εξύψωνε απλούς άνδρες και γυναίκες στο επίπεδο σύγχρονων ηρώων.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]