Η ιεραποστολή, ως διάδοση του χριστιανισμού, έφερε μία νέα διάσταση στη ζωή του κόσμου. Τόνισε τη μοναδική σημασία του ανθρώπου ως ενιαίας σύνθεσης πνεύματος και ύλης. Ταυτόχρονα διασφάλισε τη μοναδικότητα του ανθρώπου, αναγνωρίζοντας την οργανική ένταξή του στην κοινωνία με τους άλλους. Και πλάτυνε την κοινωνία αυτή περιβάλλοντας ολόκληρη την υλική φύση. Όλοι είναι για όλα αλληλέγγυοι. Έτσι, η ανθρώπινη εργασία πήρε το νόημά της. Ο άνθρωπος έγινε συνυπεύθυνος για τον πλησίον του. Η κοινωνική πρόνοια είναι αυτονόητη συνέπεια της αλληλεγγύης. Το ανεπανάληπτο της σημασίας του ανθρώπου καταργεί τις επιμέρους διαφορές, επειδή αυτές αφορούν συμβεβηκότα του βίου τους και δεν ανοίγονται στην ουσία του. Η διδασκαλία και η μάθηση είναι για όλους. Το δόγμα του χριστιανισμού εκλαΐκευσε τον τρόπο της θεωρητικής σκέψης. Οι άνθρωποι έμαθαν να διανοούνται πάνω σε αρχές για την αλήθεια και την ηθική, τις οποίες μεταποιούσαν σε πράξη και βίωμα. Το γεγονός αυτό απετέλεσε το γονιμοποιό σπέρμα της μεταγενέστερης ανάπτυξης των επιστημών. Η ιεραποστολή, ένας χώρος συνάντησης, μια πραγματική μεθόριος μεταξύ χριστιανισμού και ελληνισμού, συνέβαλε καθοριστικά στην ιστορία του κόσμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]