Από τον Πινέλ, τον Τιούκ, τον Βάγκνιτς [Pinel, Tuke, Wagnitz] και μετά, γνωρίζουμε ότι οι τρελοί, για ενάμιση αιώνα, υποβλήθηκαν στον κανονισμό αυτού του εγκλεισμού, καθώς και ότι μία μέρα θα τους ανακαλύψουμε μέσα στις αίθουσες του Γενικού Νοσοκομείου μέσα στα απομονωτήρια των κατέργων· θα αντιληφθούμε ότι είχαν αναμειχθεί με τον πληθυσμό των Workhouses ή των Zuchthausern [σωφρονιστηρίων]. Ωστόσο, δεν συνέβη ποτέ να διευκρινισθεί με σαφήνεια ποια ήταν εκεί η καταστατική θέση τους, ούτε αποσαφηνίσθηκε ποτέ τι νόημα είχε αυτή η γειτνίαση, που φαινόταν να καθορίζει την ίδια πατρίδα για τους φτωχούς, τους ανέργους, τους κατάδικους και τους παράφρονες. Πίσω από τους τοίχους του εγκλεισμού θα συναντήσουν τους τρελούς ο Πινέλ και η ψυχιατρική του ΙΘ` αιώνα· εκεί και θα τους αφήσουν - ας μην το λησμονούμε - κομπάζοντας ότι τους `απελευθέρωσαν`. Από τα μέσα του ΙΗ΄ αιώνα, η τρέλα συνδέθηκε με αυτήν την γη του εγκλεισμού και με την χειρονομία που της την υποδείκνυε σαν τον φυσικό της χώρο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]