Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου κανενός στον κόσμο η ζωή δεν ήταν τόσο ήσυχη και εύθυμη όσο των ανθρώπων στο Κάιρο, κανενός εκτός από τον πατέρα μου. «Εξαφανίστηκε, «έφυγε», είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να παρακάμψουμε το γεγονός του θανάτου του. «Έλειψε», είπε και η μητέρα μου και ποτέ δε γέμισε με λουλούδια την απουσία των θρήνων της, ποτέ δεν πένθησε τον άντρα της: Δε θάβει κανείς ένα ζωντανό! Βαθιά μέσα μου, η ίδια παράλογη πεποίθηση με πείθει ότι τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν αρχίζει και όλα επαναλαμβάνονται: οι σιωπές του πατέρα μου, το μένος του, τα ξεσπάσματά του, που στρέφονταν εναντίον του ίδιου του του εαυτού, η εμμονή του να ποτίζει τον εαυτό του όσο το δυνατόν περισσότερη πίκρα, στάλα στάλα, όπως θα ρύθμιζε κανείς τη βρύση της μπανιέρας του. Καταπόντισε μαζί του και την οικογένειά του. Κυκλωμένοι από το Κάιρο του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ένας χρεοκοπημένος Εβραίος και η όμορφη γυναίκα του οδηγούνται σε οριστική ρήξη μέσα από έντονες προσωπικές συγκρούσεις. Η Πόλα Ζακ με την ιδιότυπη γραφή της, που συμπυκνώνει την εξέλιξη του σύγχρονου γαλλικού μυθιστορήματος από τον Προυστ ως το Νέο Μυθιστόρημα, βρίσκει αφορμή να συνδέσει την κωμικοτραγική ιστορία του ζευγαριού με την ίδια την ιστορία της Αιγύπτου. Το χιούμορ και η ειρωνεία κυριαρχούν στη ματιά της, ενώ δεν αμελεί να καυτηριάσει την ηγεμονική στάση των άγγλων κατακτητών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]