Το Καφενείο, ο κατ’ εξοχήν δημόσιος χώρος με την μεγαλύτερη διανθρώπινη επικοινωνία, έλκει την καταγωγή του από το «Θερμοπωλείον» της ελληνικής αρχαιότητας. Στην καρδιά κάθε αρχαίας ελληνικής πόλης, την Αγορά, όπου συναθροίζονταν οι πολίτες για τις πλέον σημαντικές δραστηριότητες, λειτούργησαν φιλόξενοι χώροι, τα «θερμοπωλεία». Σ’ αυτά «πίνοντες συνήρχοντο συνομιλούντες» σε καθημερινή βάση, επικοινωνούσαν και απολάμβαναν θερμά ποτά κατά τους χειμερινούς μήνες και αντίστοιχα αναψυκτικά στη θέρμη του καλοκαιριού. Στην πορεία του χρόνου, κατά τους χαλεπούς καιρούς της δουλείας αλλά κυρίως κατά την απελευθέρωση, το καφενείο συνδέεται στενά με τη ζωή του νεοέλληνα και έπαιξε ρόλο σημαντικό στη νεότερη κοινωνική και πολιτισμική μας ιστορία. Το πόνημα που ακολουθεί επιχειρεί να ξεδιπλώσει τη συναρπαστική ιδέα του καφενείου και την μαγεία του καφέ μέσα από μια ιστορική και λαογραφική αναδρομή στο «κύκλο των χαμένων καφενείων της παλαιάς Αθήνας». Από το Καφενείον της Ωραίας Ελλάδος που υπήρξε «η κεντρική διεύθυνσις της Εκκλησίας του λαού» ως το Καφενείον του Ζαχαράτου, «το δεύτερον και το πιο φιλελεύθερον κοινοβούλιον από το πραγματικόν». Στην παρούσα μελέτη ιστορούνται τα Καφενεία της παλαιάς Αθήνας, οι θαμώνες που τους έδωσαν ακμή και τα γεγονότα -σπουδαία αλλά και ασήμαντα, μα ωστόσο ενδιαφέροντα-, που συνέθεσαν την νεοελληνική ιστορία του πάλαι ποτέ «κλεινού άστεως» καθώς «...Από τα μπρίκια τους βγαλμένη η σύγχρονη ιστορία του έθνους... ».

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]