Μισοξαπλωμένος στα μαξιλάρια του. Ανέπνεε με δυσκολία. Το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο. Τι να έβλεπε; Είχα ακουμπήσει άθελά μου το χέρι μου στα σκεπάσματα. Κάποια στιγμή μου το έσφιξε με το δικό του χέρι. Ανατρίχιασα. Έκαιγε από τον πυρετό. Ένιωθα τα κόκαλα του χεριού που τα είχε εγκαταλείψει η σάρκα.
- Πες μου, πως πάνε τα εθνικά μας προβλήματα;
Αναστατώθηκα. Η φωνή του έφερε στη σκέψη την κραυγή `Η Ελλάδα στους Έλληνες`. Που βρήκε τη δύναμη; Το βλέμμα του αγριεμένο. Έβλεπε τον Χάροντα και αντιστέκοντάν του.
- Πρόεδρε, άφησε τα αυτά. Να σου περάσει ο πυρετός και θα τα ξαναπούμε.
- Πες μου τώρα... θέλω να μάθω...
Είχα ζαρώσει δίπλα του. Στα λόγια του στυλώθηκα. Το μεγαλείο ενός ανθρώπου, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει, σκέψη άλλη δεν είχε παρά την Ελλάδα, με είχε συνεπάρει.
- Τρέχα... ο πρόεδρος...
Κι ο αδηφάγος δημοσιογράφος:
- Πείτε μας δυο λόγια... Τι αισθάνεστε που έφυγε ο πρόεδρος;
Ένας λυγμός. Ένας βαθύς λυγμός. Δεν έχει ακόμη κοπάσει...
- Όταν τόσοι πολλοί προσπαθούν να τον σφετερισθούν, να τον αντιγράψουν, αγνοώντας ότι ο Ανδρέας διδάσκει, αλλά δεν αντιγράφεται. Και τα θλιβερά κακέκτυπα αποτελούν τη χειρότερη υπηρεσία για την αξιολόγηση της πολιτικής υποθήκης του.
- Όταν άλλοι προσπαθούν να τον αμαυρώσουν, προσφέροντας την πιο μεγάλη υπηρεσία, μιας και η μεγαλοσύνη των μεγάλων μετριέται στη σκιά τους, όπως λέει κι ο ποιητής.
- Όταν έχει έλθει η στιγμή να λεχθούν και τα απόρρητα, αν όχι όλα, αρκετά, ώστε ο ιστορικός του μέλλοντος να φθάσει κοντά στην αλήθεια...
Τότε και η πιο μικρή λεπτομέρεια έχει τεράστια σημασία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]