`Και πώς διασαλεύεται η τάξη, αγαπητέ μου; Η τάξη διασαλεύεται όταν ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν. Και τι πάει να πει πως ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν; Πάει να πει, αγαπητέ μου, ότι ο καθένας μας κάνει τη δουλειά του, ο καθένας μας θέλει να χαίρεται τη ζωή, θέλει να γελάει. Νιώθεις καλά όταν γελάς, πολύ καλύτερα όμως όταν έχεις και ένα πιστόλι δίπλα σου, αυτό έλεγε ο μεγάλος Αλ Καπόνε. Βγάζεις λοιπόν το πιστόλι σου, το βάζεις δίπλα σου και γελάς δίχως σταμάτημα`.
Μια λαμπάδα στον πρωκτό ενός πτώματος στη μακρινή Τιφλίδα, μια κρεμάστρα που η αφαίρεσή της από μια ντουλάπα γίνεται αφορμή για μια δολοφονία, και ο παράνομος έρωτας της μαρκησίας ντε Βεριέρ με τον ιππότη ντ` Αρτανιάν, ιδού ο τρελός τρελός κόσμος που αποτελεί το σκηνικό των ομόκεντρων ιστοριών του Φίλιππου Δρακονταειδή. Ο αστυνόμος Χαντόκης, οι κύριοι Ντυπόν, ο Ηρακλής Πουαρό, ο ιατροδικαστής Λίνος Μπόρσα και η Σύλβια των Ειδικών Δυνάμεων πρωταγωνιστούν σ` έναν κόσμο παραλόγου και υβριδικού αστυνομικού θρίλερ όπου το χιούμορ περισσεύει.
Σε μια σπαρταριστή συνέντευξή του στον Τόπο ο ίδιος ο συγγραφέας εξηγεί περισσότερα γι` αυτό το βιβλίο. Παραθέτουμε εδώ ένα δείγμα από αυτή τη συνέντευξη. Ρωτάμε για το νόημα της... κρεμάστρας και ο συγγραφέας μας απαντά:
`Οι ξύλινες κρεμάστρες ασκούν γοητεία πάνω μου. Φέρουν τις οσμές των κατόχων τους, που σε αυτές κρεμούσαν τα ρούχα τους. Μου συνέβη να κληρονομήσω ξύλινες κρεμάστρες, χοντρές για τα βαριά αντρικά ρούχα, λεπτές για τα γυναικεία. Δεν φανταζόμουν ότι οι κρεμάστρες μπορούν να γίνουν κρυψώνες. Δεν φανταζόμουν ότι για να αρπάξει κάποιος τις κρεμάστρες αποφάσισε να δολοφονήσει! Πρόκειται για παλιά ιστορία, που έχει να κάνει με τον κατατρεγμό των Εβραίων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για έναν απόηχο που φτάνει ως τις μέρες μας, όπου το έγκλημα βρίσκει τη λύση του`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]