Συνήθως, μέσα στις σκονισμένες σοφίτες ανακαλύπτει κανείς και ξεθάβει οικογενειακά μυστικά. Εμένα, όμως, μια τέτοια ανακάλυψη μου έτυχε μέσα στο γκαράζ της θείας Φαμπιέν. Ήταν τότε που οι καλοκαιρινές διακοπές έφταναν στο τέλος τους κι εγώ ήμουν μόλις δώδεκα χρονών. Συμπτωματικά, έπεσε στα χέρια μου ένα γράμμα που αναστάτωσε τη ζωή μου.
Τη στιγμή που πήγαινα να το διαβάσω, η αδελφή μου με φώναξε, επειδή ήταν η ώρα του φαγητού. Βιάστηκα να διαβάσω το γράμμα.
Οι λέξεις χόρευαν μπροστά στα μάτια μου.
«... Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία. Το τεστ βγήκε θετικό. Ο Πωλ επιστρέφει από την Τουρκία σ` ένα μήνα. Μέχρι τότε θα είναι πια πολύ αργά, για να σταματήσω αυτό που μου συμβαίνει. Δεν είπα τίποτα στο Ζυλ. Έτσι κι αλλιώς τον καλέσανε πίσω στο Παρίσι. Έλα να με δεις. Φαμπιέν. Έλα γρήγορα. Σε χρειάζομαι...».
Ανέβηκα βιαστικά για φαγητό. Φάγαμε όλοι μαζί. Έπειτα, εμείς τα κορίτσια, δηλαδή η αδελφή μου κι εγώ, πλύναμε τα πιάτα, ενώ ο αδελφός μου βοηθούσε το θείο μου να γυαλίσει το δάπεδο...
Ό,τι κι αν έκανα όμως, το γράμμα που `χα διαβάσει δεν έφευγε από το μυαλό μου.
Χωρίς αμφιβολία ο γραφικός χαρακτήρας ήταν της μαμάς. Το γράμμα είχε ημερομηνία, Ιούλιος 1982. Δηλαδή, οχτώ μήνες πριν να γεννηθώ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]