Σας ζάλισα με τη φλυαρία μου, αλλά έχω ακόμα κάτι να σας πω. Ανήκω στην ομάδα των ωδικών πουλιών. Γιατί γελάτε; Μπορεί να μην τραγουδώ σαν το αηδόνι ή τον κότσυφα. Πάντως δεν περνώ απαρατήρητη. Κι αν είμαι φωνακλού, τι πειράζει; Μήπως δε σέβομαι το ωράριο «κοινής ησυχίας»; Για να μη σας ενοχλώ τα μεσημέρια, επισκέπτομαι τους λαχανόκηπους. Εξαφανίζω τις ακρίδες και τα σαλιγκάρια, προτού να καταστρέψουν τα λαχανικά σας. Βέβαια τσιμπάω κι ένα σποράκι ή μια ρόγα. . . Ε! Δε θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός σας! Αγαπάω τους ανθρώπους. Εξημερώνομαι εύκολα. Μαθαίνω και μερικές λέξεις, για να συνεννοούμαι μαζί τους. Δεν τους κρατάω κακία ούτε όταν με πληγώνουν. «Α, την καρακάξα», λένε για να βρίσουν μια γυναίκα. . . Δε μου κάνει εντύπωση. Έμαθα ότι υπάρχει αχαριστία σ` αυτόν τον κόσμο. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]