Όλοι μας, σε αυτό το διάστημα που αποκαλούμε ζωή, έχουμε κάποια μαθήματα να πάρουμε. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα, όταν δουλεύει με ανθρώπους που διανύουν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί μαθαίνουν πολλά στο τέλος της ζωής τους, συνήθως όταν είναι πλέον αργά για να τα εφαρμόσουν. Μετά την μετακόμισή μου στην έρημο της Αριζόνα το 1995, την Ημέρα της Μητέρας, πέρασα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που με άφησε παράλυτη. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα έζησα στο κατώφλι του θανάτου. Υπήρξαν στιγμές που πίστευα ότι ο θάνατός μου ήταν ζήτημα μερικών εβδομάδων και πολλές φορές απογοητεύτηκα που δεν ερχόταν, επειδή εγώ ήμουν έτοιμη. Δεν έχω πεθάνει όμως, γιατί ακόμη μαθαίνω μαθήματα της ζωής, τα τελευταία μου μαθήματα. Τα μαθήματα αυτά είναι οι ύστατες αλήθειες γύρω από τη ζωή μας. Είναι τα μυστικά της ίδιας της ζωής. Θέλησα να γράψω ένα ακόμη βιβλίο, όχι για τον θάνατο και την πορεία προς αυτόν, αλλά για τη ζωή και τις διαδρομές της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]