Μέσα στο γραφείο του πρωθυπουργικού παλατιού -που το γνωρίζουμε από την ιστορία των «Τριών Σωματοφυλάκων»- κοντά σ` ένα τραπέζι με γωνιές σκαλιστές και ασημόχρυσες, κάθεται ένας άνθρωπος που έχει χωμένο το κεφάλι του μέσα στα χέρια και φαίνεται ταραγμένος και σκεφτικός.
Πίσω από τον άνθρωπο αυτό, η φωτιά που ανάβει στο τζάκι, φωτίζει το πολυτελέστατο ρούχο που φοράει.
Επάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα βαρύτιμο καντηλέρι με πολλά αναμμένα κεριά. Απ` έξω ακούγονται τα ρυθμικά βήματα των φρουρών που ανεβοκατεβαίνουν ακατάπαυστα στο πλακόστωτο.
Για μια στιγμή, καθώς βλεπει κανείς την πορφύρα που φοράει ο άνθρωπος εκείνος και όλη εκείνη την αυστηρή πολυτέλεια, και καθώς ακούει τα ρυθμικά βήματα των φρουρών, έχει την εντύπωση πως βρίσκεται πάλι μπροστά στον γνωστό μας Καρδινάλιο Ρισελιέ.
Κι όμως, όχι, Εδώ μέσα δεν υπάρχει πια παρά σκιά μονάχα του μεγάλου και πανίσχυρου εκείνου πρωθυπουργού. Το ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν ήταν ο Ρισελιέ, θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς αν έδινε λίγη προσοχή σε κάτι φωνές απειλητικές που ανέβαιναν από το δρόμο:
-Κάτω ο Καρδινάλιος Μαζαρίνο! Κάτω ο φορατζής της Γαλλίας! Κάτω ο ξένος! Κάτω ο Ιταλός φορομπήχτης! [...]