Η Έλλη Παππά κι ο σύντροφός της, Νίκος Μπελογιάννης, συνελήφθησαν για την πολιτική δράση τους τον Δεκέμβριο του 1950. Λίγους μήνες αργότερα γεννήθηκε στη φυλακή ο γιος τους. Καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά η Έλλη δεν εκτελέστηκε ως μητέρα βρέφους, παρότι αρνήθηκε τη διαφορετική αντιμετώπισή της. Στα δεκατρία χρόνια της φυλακής, δεν έπαψε να δημιουργεί - κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του- βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς Σωτηρίου. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με συναρπαστική λεπτομέρεια, είναι μια εκδήλωση πολιτισμού σε συνθήκες βαρβαρότητας, μια έκφραση πλησμονής (λέξεων και χρωμάτων) σε κατάσταση απόλυτης στέρησης. Περιορισμένοι στο χώρο των φυλακών και στον ελάχιστο χρόνο του επισκεπτηρίου, μητέρα και παιδί μεταθέτουν την επικοινωνία τους σε ένα χώρο και χρόνο αδέσμευτο από τέτοιους καταναγκασμούς: αυτόν της ανάγνωσης, που μπορεί να είναι συνθήκη ελευθερίας και συνάντησης με τον άλλο. Με την πανομοιότυπη αναπαραγωγή της σειράς δεν μπορούμε να φτάσουμε την αίσθηση των πρωτοτύπων, μοιραζόμαστε, όμως, με τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες της μια ξεχωριστή νίκη του βιβλίου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]