Η αισθητική της έννοιας -Λόγος- και η λογική του ήχου -Μουσική- συνεργούν αδιαίρετα ώστε να αναδεικνύεται, καθαρά και έγκυρα πάντα, η λησμονημένη δίδυμη cpύση της ανθρώπινης φωνής, η οποία άδοντας και μιλώντας δάμασε την Κραυγή.
Η Λίτσα Λεμπέση δημιουργεί -συνθέτει μια δική της πρόταση Λόγου συναρμόζοντας και εμπλουτίζοντας- διευρύνοντας τα οργανικά εκείνα στοιχεία τα οποία, απλώς, την βοηθούν (και γι` αυτό ακριβώς τα επιλέγει, ως προσφορότερα) στην τολμηρή απόπειρά της να εξασφαλίσει την αρτιότητα και συνεπώς την δραστικότητα της γλώσσας. Κρίνω ότι το κατόρθωσε. Η πεποίθησή μου είναι ότι το έργο της (και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο που η ίδια είναι ποιήτρια) είναι ένα ώριμο πλάσμα πρωτογενούς, δηλαδή δημιουργικής λειτουργίας της τέχνης της.

Γιώργος Χειμωνάς