Η μουσική της Ηπείρου, όπως και των περισσότερων περιφερειών της Ελλάδας, είναι γνωστή στο ευρύ κοινό μέσω ενός ειδώλου της, το οποίο πολλαπλοί παράγοντες διαμόρφωσαν για περισσότερο από έναν αιώνα. Στη μορφή του ειδώλου αυτού αντανακλάται η γενικότερη αντίληψη περί λαϊκής μουσικής της υπαίθρου, η οποία -διαμορφωμένη στον αστικό χώρο- προήγαγε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν σε αντίθεση με ένα `εκφυλισμένο` παρόν. Η διάκριση αυτή εισήγαγε την `αγωνία` μπροστά στον κίνδυνο αλλοίωσης της `γνησιότητας` και της `αυθεντικότητας` της `παράδοσης`. Ωστόσο, το πλαίσιο αναφοράς που επικαλείται αυτή η `γνησιότητα` είναι απλά μια ακολουθία στερεοτύπων, τα οποία σε μια προσπάθεια τυποποίησης βασικών στοιχείων του μουσικού πολιτισμού της Ηπείρου, τον απομόνωσαν από το ζωτικό του χώρο, τον κατέστησαν γραφικό, τον απονεύρωσαν από τις λειτουργικότητες που υπήρξαν η αρχή της ύπαρξής του, με άλλα λόγια τον `εκφολκλόρισαν`. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]