Πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Νικολαΐδη επιχειρείται μια νέα θεώρηση και επανεκτίμηση του συγγραφικού και εικαστικού του έργου. Ο ανατολισμός, η ειρωνεία και ο μύθος του Φάουστ, η αφηγηματική δομή των κειμένων και η μεταφορική τους γλώσσα, το ανάπηρο σώμα και η κοινωνική διαφορά, οι αλληγορίες της παράβασης και οι συμβολικές διαστάσεις του τόπου, η θητεία του συγγραφέα στον αισθητισμό, την προφορική και λόγια παράδοση και η σχέση του με τα αλεξανδρινά Γράμματα και τον Σικελιανό (με βάση επιστολές του προς τον Στεφ. Πάργα) είναι τα βασικά θέματα που εξετάζονται στις εργασίες του βιβλίου. Ο τόμος συμπληρώνεται με αναφορές στο πρόσωπο και στο εικαστικό έργο του Ν. Νικολαΐδη και με επιλεγμένη βιβλιογραφία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]