Στον 21ο αιώνα, οι ταινίες ντοκιμαντέρ δεν είναι πια αυτές που ήταν στις προηγούμενες δεκαετίες. Όχι μόνο κερδίζουν τα μεγάλα βραβεία σε φεστιβάλ που κατ` εξοχήν ευνοούσαν τη μυθοπλασία (όπως έγινε το 2004 στις Κάννες με το Farenheit 9/11 του Michael Moore), αλλά παίρνουν θριαμβευτικά τα Όσκαρ που τους αναλογούν, καταλαμβάνουν αναρίθμητες ώρες προγράμματος σε κανάλια γενικού ενδιαφέροντος και παίζονται σε κινηματογραφικές αίθουσες μπροστά σε εκατομμύρια θεατές με κέρδη πολλαπλάσια του κόστους τους (. . .). Ταυτόχρονα, τα ντοκιμαντέρ του 21ου αιώνα εγείρουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα θεωρητικά ερωτήματα για σειρά από θέματα: την άνθηση ενός νέου πολιτικού και καταγγελτικού λόγου με οπτικοακουστικό τρόπο, τη χρήση των νέων ψηφιακών τεχνολογιών καθώς και τη νέα αισθητική που διαμορφώνεται (στο πλαίσιο των νέων υβριδικών μορφών), τις νέες μεθόδους στην οργάνωση του σεναρίου και στη χρήση της κάμερας και του ήχου, τη διαμόρφωση και εδραίωση ενός μορφολογικού ύφους, του «ντοκιμαντερίστικου ύφους» που κυριάρχησε σε πολυβραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας και ολόκληρα κινήματα (. . .).
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]