Από το πρωτότυπο λογοτεχνικό και φιλολογικό έργο του Ιωάννου προσεγγίζουμε εδώ τα πέντε καθαρά λογοτεχνικά του βιβλία: Για ένα φιλότιμο, Η σαρκοφάγος, Η μόνη κληρονομιά, Επιτάφιος θρήνος και Καταπακτή, γιατί σ` αυτά λειτουργεί περισσότερο ως λογοτέχνης. Τα «πεζογραφήματά» του με την εξομολογητική διάθεση, το βιωματικό χαρακτήρα, τα θέματα από τη ζωή και την κοινωνία της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, μαζί με τη ρέουσα γλώσσα και την πρωτοτυπία του ύφους και του είδους, συνθέτουν τη συγγραφική προσωπικότητά του και τον κατατάσσουν στους πιο αξιόλογους δημιουργούς της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας. Τα βιώματά του θα γίνουν οι πυρήνες των κειμένων του και γύρω απ` αυτά, τα βιώματα, θα κινηθεί η εξομολογητική του διάθεση και θα αναπτυχθεί σε δυο κατευθύνσεις, άλλοτε παράλληλες και άλλοτε συγκλίνουσες, τον έρωτα και το θάνατο. Ελπίζω ότι προσέγγισα το έργο του με σεβασμό και προσοχή, ώστε να μην περιπέσω στην κατηγορία των θεωρητικών που τόσο φοβόταν ότι θα το παραποιήσουν. Λέει σχετικά στο Φυλλάδιο: «Θα γράψω σιγά σιγά όλα τα κατ` εμέ. Δεν θα αφήσω τίποτε. . . Και δεν είναι μόνο η εξομολογητική διάθεση που με δέρνει. . . αλλά και η απόφασή μου να μην αφήσω πολλά πράγματα στους ερευνητές του έργου μου και της ζωής μου, εάν υπάρξουν. Κι αυτό γιατί φοβάμαι πάρα πολύ τις ανακρίβειες και τις παραχαράξεις».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]