[. . .] Αν είμαστε ικανοί να πούμε αληθινά και με ειλικρίνεια ότι ο άνθρωπος που αναχώρησε απ` αυτή τη ζωή ήταν για μας ένας θησαυρός, τότε εκεί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί πρέπει να βρίσκεται και η καρδιά μας (Ματθ. 6, 21), και πρέπει κι εμείς, μαζί με τον άνθρωπο που εισήλθε στην αιωνιότητα, να ζούμε όσο ολοκληρωμένα και βαθιά γίνεται στην αιωνιότητα. Διότι η αιωνιότητα είναι ο μόνος «τόπος» όπου μπορούμε να βρισκόμαστε μαζί με το συγχωρεμένο άνθρωπο. Κι αυτό σημαίνει πως όσο περισσότερα αγαπημένα μας πρόσωπα εγκαταλείπουν αυτό το γνήσιο προσκύνημα και εισέρχονται στη σταθερότητα και την ειρήνη της αιώνιας ζωής, τόσο περισσότερο πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε σ` εκείνο τον κόσμο και ότι οι αξίες εκείνου του κόσμου γίνονται σταδιακά και δικές μας αξίες. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]