«Ο μετασχηματισμός της φύσης από την εργασία είναι η πηγή κάθε πλούτου και πολιτισμού. Η αυξανόμενη παραγωγικότητα της κοινωνικής εργασίας, μέσα από την πρακτική εφαρμογή της επιστήμης και της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα να μειώσει τους κόπους και τους κινδύνους της δουλειάς. Έχει τη δυνατότητα να διαφυλάξει και να βελτιώσει το φυσικό περιβάλλον. Ωστόσο στον καπιταλισμό, το τελευταίο εκμεταλλευτικό ιδιοκτησιακό σύστημα που θα γνωρίσει η ανθρωπότητα, οι απελευθερωτικές αυτές δυνατότητες μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Η εργασία θέτει σε κίνδυνο και τη φύση και τους ίδιους τους εργαζόμενους. Ως αποτέλεσμα του αχαλίνωτου ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών που προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, ο κίνδυνος αυτός δεν ελλοχεύει μόνο παντού και πάντα αλλά αυξάνεται. Οι κόποι του εργαζόμενου καταλήγουν τελικά να επιτείνουν τους κινδύνους για την ίδια του τη ζωή και για τη σωματική του ακεραιότητα, να μολύνουν το έδαφος, το νερό και τον αέρα και να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Η απειλή αυτή θα υπάρχει έως ότου ξεριζωθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός» (Στιβ Κλαρκ)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]