`Πιστεύω ότι οι σύντροφοι που επικαλούνται τον `μαρξισμό-λενινισμό `, κι οι περισσότεροι ανήκουν στη γενιά της Αντίστασης, φέρουν το `στίγμα ` της γενιάς τους: Τον Λένιν τον γνώρισαν κυρίως μέσω του Στάλιν. Δηλαδή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, γνώρισαν τον Λένιν λογοκριμένον από τον Στάλιν [...] που απομόνωσε ορισμένες θέσεις από την Ιστορική στιγμή κατά την όποια τις διατύπωσε ο Λένιν, αποσιώπησε κάθε αλλαγή που ο ίδιος ο Λένιν επέφερε αργότερα σε προηγούμενες θέσεις του, και τις μετέβαλε σε ιερό και απαραβίαστο δόγμα. [...] Δεν ξέρω αν θα πείσω τους συντρόφους του ΚΚΕ για το πώς σκεφτόταν και δρούσε ο πραγματικός Λένιν, απαλλαγμένος από τη λογοκρισία που του επιβλήθηκε λίγο πριν και αμέσως μετά το θάνατο του, ο Λένιν έξω από την πλαστή εικόνα του από τα `Ζητήματα Λενινισμού `. Πάντως είμαι βέβαιη πώς ο πραγματικός Λένιν, χωρίς λογοκρισία και έξω από το μαυσωλείο, κερδίζει πολύ μεγαλύτερη και ποιοτικά διαφορετική εκτίμηση.
Η `τριμερής διαίρεση ` που εισήγαγε ο Πλάτωνας στη φιλοσοφική και στην πολιτική σκέψη θριάμβευσε, ο πλατωνισμός εκτόπισε το μαρξισμό, οι παγιωμένες `ιδέες ` υποκαταστήσανε την επιστημονική αναζήτηση, η μεταφυσική βρήκε τα όπλα για να πάρει τη θέση της διαλεκτικής - και πίσω από το μαυσωλείο του Λένιν μπήκαν τα θεμέλια της πλατωνικής Πολιτείας.` (ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ)

Το 1990 βρήκε την ηγεσία του Περισσού σε γενική αμηχανία στις καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις, πολύ περισσότερο που για εκείνη, πλην του καθαρά υλικού μέρους, σήμαινε και την απώλεια των βασικών ιδεολογικοπολιτικών σημείων αναφοράς. Είχε όμως να αντιμετωπίσει και ένα ακόμη πρόβλημα, εντός συνόρων αυτό: Με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού το 1988, ο Περισσός έβλεπε τα μέλη και τα στελέχη του να συναγελάζονται με αναθεωρητές, με αποτέλεσμα να εκφράζουν συνεχώς απορίες, αντιρρήσεις και διαφωνίες. Μπροστά σ` αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, η ηγεσία αποφάσισε να αποκόψει το τμήμα το μολυσμένο από το μικρόβιο του αναθεωρητισμού, προκειμένου να διασώσει τους υγιώς σκεπτόμενους, συγκαλώντας ένα συνέδριο ιδεολογικοπολιτικής περιχαράκωσης του κόμματος ενάντια σε κάθε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό κλπ., κλπ. Έτσι προέκυψε το 13ο συνέδριο τον Φλεβάρη του 1991.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, η Έλλη Παππά είχε την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε περίπτωση να γίνει διάλογος. Έτσι αποφάσισε να συμβάλει με ένα ολόκληρο βιβλίο πολεμικής, σε `αυτοέκδοση` (`σαμιζντάτ`, σύμφωνα με την ορολογία της Επανάστασης του 1917), κάνοντας την εκτύπωση και τη βιβλιοδεσία σε ένα κατάστημα κομπιούτερ στου Ζωγράφου. (Νίκος Μπελογιάννης

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]