Την ημέρα που ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, ο Πλάτων ήταν άρρωστος. Άρρωστος! Αλλά βέβαια, ύστερα από τέτοιο μεθύσι και τέτοιο ξενύχτι! Ίσως γιατί δεν ήθελε ή δεν άντεχε να είναι παρών στο θάνατο του δασκάλου του. Ο Πλάτων συναντά φίλους και μαθητές του Σωκράτη και ρωτάει για τις τελευταίες στιγμές, για τα ύστατα λόγια του ανθρώπου που τόσο θαύμαζε. Όμως οι μαρτυρίες διαφέρουν, οι χαρακτήρες αντιπαρατίθενται! Τι ήταν ο Σωκράτης; Ένας αμετανόητος συβαρίτης; Ένας υποκριτής κουτσομπόλης, ένας προβοκάτορας; Ή ένας έντιμος ηλικιωμένος άνδρας που ξεγέλασε την Αθήνα μόνο και μόνο γιατί είχε βαρεθεί πια να ζει; Δεν έχει περάσει παρά ελάχιστος χρόνος από το θάνατό του, και η σύγκρουση ανάμεσα στους μαθητές του είναι αναπόφευκτη. Γεμάτος πίκρα για την πόλη που καταδίκασε τον δάσκαλό του, γεμάτος ενοχή και σύγχυση, ο Πλάτων απομονώνεται σε μια σπηλιά, μακριά από την τρυφηλότητα των ημερών. Χωρίς να το καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος, γιγαντώνεται μέσα του η ανάγκη να φέρει στο φως όλα όσα αποκόμισε από τον μεγάλο φιλόσοφο. Ένα μεγάλο έργο γεννιέται... Όσο για μας, η Αθήνα, η Ελλάδα που συνηθίσαμε να ονομάζουμε αρχαία έρχεται ολοένα και περισσότερο κοντά μας. Μέσα απ` τους ίσκιους και τα σύμβολα γίνεται άξαφνα όλο και πιο οικεία, παρούσα και δυνατή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]