Το βιβλίο είναι η εξιστόρηση των παιδικών χρόνων της κεντρικής ηρωίδας, η οποία δεν είναι άλλη από την ίδια τη συγγραφέα. Κοριτσάκι, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, κατοικεί στο γαλλικό Βορρά μαζί με την οικογένειά της και στις διακοπές, επισκέπτεται τον παππού και τη γιαγιά της που ζουν στο Νότο. Εκεί παρατηρεί, με μεγάλη ευαισθησία και οξυδέρκεια, τους ανθρώπους και τα πράγματα που την περιβάλλουν, σκέφτεται, φοβάται, ονειρεύεται και σωπαίνει. Πόλεμος, Αμερική: δύο έννοιες ταυτόσημες, αντίθετες και ταυτόχρονα δύο παράλληλοι κόσμοι, όπως αυτοί βιώνονται μέσα από την καθημερινή εμπειρία και πράξη. Έτσι ο αναγνώστης, διαβάζοντας το μυθιστόρημα αυτό, δεν έχει την αίσθηση ότι απλά συμμερίζεται τις εμπειρίες της ηρωίδας, αλλά ότι βιώνει τον δικό του πόλεμο και τη δική του Αμερική, με όλους τους προσωπικούς χρωματισμούς και τα διαφορετικά νοήματα που μπορούν να λάβουν αυτές οι λέξεις. Σ’ αυτόν έγκειται να δώσει τη δική του ερμηνεία, φτιάχνοντας τον δικό του κόσμο με τα δικά του σύμβολα. Η πορεία αξίζει μόνο όταν είναι μοναχική. Πρόκειται για ένα καινούριο είδος μάχης, μερικές φορές μια κατάβαση στην κόλαση. Ο ένας βοηθάει τον άλλο με ό,τι μπορεί, οτιδήποτε μπορεί να διευρύνει το πεδίο της συνείδησης. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες, υπάρχουν διαβεβαιώσεις, οι οποίες καθιερώνονται φειδωλά. Μία απ’ αυτές τη χαροποιεί, τη συγκινεί, τη διασκεδάζει. Μια διαβεβαίωση που έχει σχέση με την Αμερική, ή μάλλον με τις «Αμερικές». Γιατί υπάρχει η πραγματική Αμερική, το κόκκινο πανί των δίκαιων σκοπών και υπάρχει άλλη μία, αυτή των προσωπικών ηπείρων, τις οποίες θεωρούσαμε χαμένες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]