Στα ερμηνευτικά του εθνικισμού και των εθνικών κινημάτων σχήματα, που έχουν προταθεί από την σχετική βιβλιογραφία, σημαντική θέση κατέχουν οι ομάδες των πρωτοπόρων και υπερμάχων της εθνικής ιδέας, οι δυναμικές μειοψηφίες των ακτιβιστών, χάρη στην δράση των οποίων η εθνική ιδεολογία παύει υπό ορισμένες προϋποθέσεις να είναι υπόθεση ολίγων διανοουμένων και εμπνέει κινήματα, τα οποία στο όνομα του έθνους στοχεύουν σε ανατρεπτικές πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές. Στην ελληνική περίπτωση ποιό άραγε είναι το μέγεθος, η σύνθεση, η ποιότητα και τα όρια της πολιτικής σκέψης, οι μορφές της δράσης και γενικά ο ρόλος της ομάδας των ακτιβιστών του εθνικού κινήματος στις αρχές του 19ου αιώνα; Με την φιλοδοξία και την ελπίδα να συμβάλει στον σχετικό προβληματισμό η παρούσα μελέτη, αντιμετωπίζοντας και παρουσιάζοντας τον Πέτρο Σκυλίτζη Ομηρίδη ως έναν από τους πλέον τυπικούς εκπροσώπους μιας ελίτ ριζοσπαστών αστικής προέλευσης, τους οποίους συνέδεσε η πίστη στην δυνατότητα ίδρυσης ελληνικού εθνικού κράτους, και οι οποίοι μέσω των προεπαναστατικών μυστικών εταιρειών η διαφόρων ομάδων που σχηματίζονταν κατά την διάρκεια της Επανάστασης, ανέλαβαν ένα δύσκολο έργο που έμελλε εν μέρει να αποδειχθεί ανώτερο των δυνάμεών τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]