"Θυμήσου τον πατέρα σου, θεόμορφε Αχιλλέα, θα `χει τα χρόνια μου. Είναι ακόμα ζωντανός ακούω, χαίρεται κι ελπίζει πως θα `ρθει μέρα που θα υποδεχτεί το γιο του στην πατρίδα. Αλλά εγώ ο άμοιρος που γέννησα άξιους γιους στην Τροία τη μεγάλη, -είχα πενήντα γιους όταν ήρθαν εδώ οι Αχαιοί, κι ο Άρης μου τους ξέκαμε. Τον ένα και ξεχωριστό, τον πρόμαχο της Τροίας Έκτορα, τον σκότωσες εσύ τελευταία αμυνόμενον περί πάτρης... Γι` αυτόν έρχομαι τώρα εδώ φέρνοντας άπειρα άποινα. Σεβάσου, Αχιλλέα, τους θεούς φέρε στο νου σου τον πατέρα σου και μένα ελέησε. Εμένα τον ελεεινότερο που υπόμεινα αυτό που κανείς θνητός πάνω στη γη δε γνώρισε, το χέρι του φονιά του γιου μου να φιλεί το στόμα.
Αυτά τα λόγια άναψαν τον καημό στον Αχιλλέα και για τον δικό του τον πατέρα κι έπιασε τον Πρίαμο από το χέρι κι έπιασαν κι οι δυο το θρήνο, ο ένας για τον Έκτορα τον πολέμαρχο να κλαίει, να μύρεται και να κυλιέται στα πόδια του Αχιλλέα, κι ο Αχιλλέας πάλι να κλαίει και να ολοφύρεται μια στου πατέρα του τη θύμιση και μια στου φίλου του του Πάτροκλου,