Το 2002, στο Πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν ξεκίνησε ένα ελπιδοφόρο πείραμα: η δημιουργία του πρώτου «Παιδικού Πανεπιστημίου». Τρία χρόνια μετά, η ιδέα έχει γίνει θεσμός στην κεντρική Ευρώπη. Παιδικά Πανεπιστήμια έχουν ξεφυτρώσει στις περισσότερες πόλεις της Γερμανίας, αλλά και στη Βιένη, στη Ρώμη, στη Βασιλεία, στο Όσλο, στο Σαιν Γκαλ και στη Ζυρίχη. (. . .) Θα ήταν υποκριτικό να μην παραδεχτούμε ότι, όσο ετοιμάζαμε τούτο το βιβλίο, δεν σκεφτήκαμε καθόλου τους καημένους τους μεγάλους, στους οποίους, λόγω της μεγάλης συμμετοχής, δεν επιτράπηκε η είσοδος στην αίθουσα διδασκαλίας. Το βιβλίο μας αυτό λοιπόν επιτρέπεται να το διαβάσουν και οι μεγάλοι, αρκεί να τους δώσουν την άδεια οι μικροί. (. . .) Το Παιδικό Πανεπιστήμιο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ανήκει σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Και όλοι εκείνοι οι γκρινιάρηδες και οι μίζεροι που συνηθίζουν να κατηγορούν τη νεολαία για τη μουσική της και τα gameboy της, και που παραπονούνται γιατί παλιότερα ήταν `τόοοσο καλύτερα`, αυτοί τώρα καλά θα κάνουν να πάψουν να μεμψιμοιρούν. Έστω και μόνο γι` αυτό, άξιζε που αποτολμήθηκε το Παιδικό Πανεπιστήμιο».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]