Το σημερινό καρναβάλι της Πάτρας είναι υπόθεση των αρχών της δεκαετίας του 1950, επί δημαρχίας Β. Ρούφου, του τελευταίου ίσως δημοτικού άρχοντα που έφερνε στον 20ό αιώνα το άρωμα της παλιάς -κυριολεκτικά - Πάτρας του 19ου αιώνα, απόγονος ο ίδιος της οικογένειας των Μπενιζέλων-Ρούφων. Η αναβίωση στηρίχθηκε στη μνήμη και στους θυλάκους των ιδιωτικών χώρων. Ακόμη και σήμερα που η μεγάλη παρέλαση της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς με τη συμμετοχή χιλιάδων καρναβαλιστών ή πληρωμάτων, όπως λέγονται στην τοπική καρναβαλική ιδιόλεκτο όσοι παίρνουν μέρος στο παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού, δημιουργεί την (απατηλή) εντύπωση της εξωστρέφειας, το πνεύμα του καρναβαλιού διασώζεται στους ιδιωτικούς χώρους, στα θερμοκήπια των μικρών ομάδων, στο χορό του Δημοτικού Θεάτρου, στα μυθικά εργαστήρια (ανάμεσα στα οποία ήταν το κτήριο του παλιού εργοστασίου φωταερίου), όπου τα σχέδια των καλλιτεχνών για τα καρναβαλικά άρματα -θυμάμαι τον Βούρτση- αποκτούν το εφήμερο σχήμα, παίρνουν το χρώμα της γιορτής. Σε αυτόν τον αθέατο, κρυφό κόσμο του πατρινού καρναβαλιού μάς οδηγούν οι φωτογραφίες του Νίκου Τασσούλα. Μια διαδρομή στο ημίφως, στην αποσπασματικότητα των κινήσεων, στη μεγεθυμένη λεπτομέρεια των χειρονομιών, στη μνήμη της μεταμφίεσης, στην ελευθερία του μακιγιάζ, εκεί όπου υπάρχει το πραγματικό καρναβάλι, μακριά από την πανοραμική ψυχρότητα μιας ρωμαϊκής γιορτής.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]