Ο Πίνδαρος, ο κορυφαίος έλληνας λυρικός κι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές όλων των αιώνων, γεννήθηκε στις Κυνός Κεφαλές, μια κωμόπολη κοντά στις Θήβες, το 518 π.Χ. κατά την πιθανότερη εκδοχή... Εγκαταλείπει την πατρίδα του και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Εδώ θα επιδοθεί στη μελέτη και στην έρευνα της ποιητικής παράδοσης, στη σπουδή των γλωσσικών ιδιωμάτων και, κυρίως, των «ποικιλιών» της μουσικής, δεδομένου ότι η ποίηση την εποχή εκείνη ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη μουσική. Ως διδάσκαλοι του μνημονεύονται ο Αγαθοκλής και ο Απολλόδωρος. Είκοσι μόλις ετών γράφει, όπως φαίνεται, τον πρώτο του ύμνο, που διασώζεται εν μέρει στο απόσπασμα 29 και το οποίο οι Αλεξανδρινοί προτάσσουν στο «Βιβλίο των Ύμνων». Αλλά εκτός αυτού συνέθεσε στην ηλικία αυτή και τον 10ο Πυθιονίκη για να υμνήσει τη νίκη του θεσσαλού Ιπποκλέα, έπειτα από σχετική παραγγελία του Θώρακος, ενός από τους τρεις αδελφούς Αλευάδες, κυρίαρχους και κυβερνήτες θεσσαλικών πόλεων. Η ανάθεση ενός επινίκου, υμνητικού ενός αριστοκράτη αθλητή στους Πυθικούς αγώνες, ήταν για τον Πίνδαρο χωρίς υπερβολή «τίτλος τιμής». Βαθμιαία η φήμη του εξαπλώνεται... Εορταστές, νικητές, πενθούντες, αναθέτουν στον περιώνυμο πλέον ποιητή τη σύνθεση ύμνων, επινίκων, θρήνων. Ακόμη και ναοί και πολιτείες και ιερά προστρέχουν και ζητούν την σύνθεση διθυράμβων, παρθενίων, υπορχημάτων, παιάνων, προσοδίων, με μια φράση: παντός είδους χορικών ποιημάτων. Κι ο Πίνδαρος, είναι, πάντοτε, πρόθυμος. Είναι άλλωστε σε κατάσταση «διηνεκούς εμπνεύσεως» σε «κατάσταση συνεχούς βακχείας». Εξαπολύει λοιπόν τα βέλη της απολλώνιας τέχνης του και διασπείρει τους στίχους και τη μουσική του παντού... Η περίοδος της ακμής του θα διατηρηθεί ώς το 450 περίπου. Βεβαίως, η φήμη του ως ποιητή και μουσικοποιού δεν παύει να συγκινεί... Όπως αφηγείται ο θρύλος, ενώ παρακολουθεί αγώνες στο Γυμνάσιο του Άργους, θα γύρει νεκρός στα γόνατα του νεαρού φίλου του, του Θεοξένου. Ήταν τότε 80 ετών.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]