Η παρούσα μελέτη διερευνά το φαινόμενο του πλάγιου λόγου στα αρχαία ελληνικά, όπου έχουμε μια ποικιλία συντάξεων (ειδική πρόταση, ειδικό και τελικό απαρέμφατο, κατηγορηματική μετοχή) ανάλογα με το εισαγωγικό ρήμα (λεκτικό, δοξαστικό, βουλητικό, αισθητικό, γνωστικό κλπ.). Οι συντάξεις αυτές, από τις οποίες επιβίωσε στα νέα ελληνικά μόνο η ειδική πρόταση (. . .), περιγράφονται με βάση τα μορφολογικά και συντακτικά τους χαρακτηριστικά (. . .). Προσεγγίζεται το θέμα της ακολουθίας των χρόνων και εισάγεται στη σύνταξη η έννοια του ελεύθερου πλάγιου λόγου (. . .). Τέλος, εισάγεται η έννοια του αναπτύγματος (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]