[...] Σε διάβασα Χρήστο μου όπως τη λέξη φυλακή αυτή καθαυτή. "Φυλάσσω" είναι το ρήμα της και εύχομαι να σε διαβάσουν κι άλλοι για να θυμούνται ότι ο προορισμός της λέξης είναι να φυλάει τους ανθρώπους από ανθρώπους. Κανείς δεν έσωσε τον κόσμο σκοτώνοντας τα όνειρα για να εξαφανιστούν οι εφιάλτες και οι κληματαριές...

(Λιάνα Κανέλλη, θέρος 2007)

[...] Τώρα που διαβάζω αυτά τα ποιήματα μου μοιάζουν σαν ένα χαμόγελο αγάπης για τον κόσμο. Ω, μην τρομάζετε. Δεν είναι ένα ύπουλο χαμόγελο, από αυτούς που η κοινωνία τους θεωρεί τέρατα, αλλά ένας μορφασμός, που κρύβει απελπισία και καλοσύνη. Που στάζει φαρμάκι. Ένα ανθρώπινο κάλεσμα σε βοήθεια ή κάτι πιο τρυφερό σαν το "Μη με λησμονεί". [...]

Όταν γράφουν οι πρώην κρατούμενοι, πάντα θυμάμαι την βιογραφία του Ζαν Πωλ Σάρτρ για τον Ζαν Ζενέ. "Άγιος Ζενέ: Κωμωδός και μάρτυρας". Αυτόν θυμάμαι, όταν διαβάζω τα γραπτά του Κοεμτζή, του Πετρόπουλου, του Χρήστου Ρούσσου και τόσων άλλων. Ο Χρήστος Ρούσσος γλιστράει από την Ηθική του Κακού προς μια ζοφερή αλήθεια, λες και πιστεύει ότι από τα κατασκότεινα κελιά μπορεί να ανατείλει και η ελπίδα και η ομορφιά. Ο Χρήστος Ρούσσος έχει ένα ταλέντο αλλά και όλη του η ζωή προικοδοτήθηκε με μια άγρια προίκα. Το ότι καταφέρνει αυτήν την προίκα του Κακού να την μεταστοιχειώνει σε Καλό είναι η μεγάλη του αρετή και η μεγάλη του αλήθεια.

(Γιώργος Λιάνης)