Όσο ριζική κι αν έμελλε να είναι, στην ύστατη φάση του στοχασμού του, `η κριτική της προοπτικής` που είχε υιοθετήσει στη Phenomenologie de la perception, ακόμη κι αν έμελλε ν` ανακαλύψει το δέλεαρ στο οποίο μένουν προσηλωμένες οι «φιλοσοφίες της συνείδησης», ο Μερλώ-Ποντύ δεν έπαψε να μένει πιστός σε μια ιδέα της αντίληψης ως φανέρωσης κι εξερεύνησης ενός κόσμου νοηματικού μείγματος κι ενός νοήματος ενσαρκωμένου. Η Φαινομενολογία της αντίληψης είναι η έκθεση αυτής ακριβώς της εμπειρίας.
Η μέθοδος: η φαινομενολογία του Χούσσερλ σαν επιστροφή στα «ίδια τα φαινόμενα, στα πράγματα». Το κεντρικό θέμα: η εμπειρία του αντιληπτού κόσμου όπου γεννιέται μια σχέση ειδικού τύπου ανάμεσα στο πνεύμα και στην αλήθεια. Ο Μερλώ-Ποντύ πιστεύει στη φιλοσοφία, αποδέχεται την παράδοσή της, έκανε το εγκώμιό της: εκείνο που αρνείται ήδη σ` αυτό το βιβλίο, είναι η «σκέψη της επισκόπησης» που λησμονεί το σωματικό μας ρίζωμα, τη διφορούμενη σχέση υποδούλωσης κι ελευθερίας που μας δένει αναπόσπαστα με το είναι και που μας κάνει ικανούς ν` αναδεχθούμε τη μοίρα μας. [...]