Η επιστήμη είναι ανταγωνιστική. Υπόκειται σε πολύμορφες πιέσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και θρησκευτικές που διαμορφώνουν τη δημόσια αντίληψη για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Το καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον του εργαστηρίου δεν μπορεί να εξαιρείται από αυτήν την πραγματικότητα. Η επιτυχία δίκαια χειροκροτείται αλλά δυστυχώς διαπιστώνεται συχνά ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονομάχων γίνεται σκληρός, άμετρος και αχαλίνωτος. Το ευ αγωνίζεσθαι θρυμματίζεται: θυσιάζεται στο βωμό της αναγνωρισιμότητας και της πρωτοπορίας. Καλλιεργείται η υπερβολή της ανταγωνιστικότητας και η προσωπική ματαιοδοξία. Η παλιά αθωότητα εξαφανίζεται και η αξιοπιστία των κατεστημένων γνώσεων αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Ενθαρρύνεται η κακή και βιαστική εργασία. Αποκαλύπτονται σκάνδαλα κλοπής ή πλαστογράφησης επιστημονικών εργασιών και μοιραία συγκροτούνται ειδικές επιτροπές προστασίας από επιστημονικές εξαπατήσεις.
«Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Που είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στις πληροφορίες;» αναρωτιέται ο Τ. Σ. Έλιοτ και μαζί του και πολλοί άλλοι.
Η ευρεία φιλοσοφική άποψη ότι `δεν έχει σημασία ποιος έκανε κάτι αρκεί που το έκανε προς όφελος των υπολοίπων`, θα έπρεπε να εκτιμάται από όλους. Εντούτοις διαπιστώνεται ότι εκείνοι που επιβάλλουν αυτή τη φιλοσοφική άποψη δεν την ασπάζονται όταν πρόκειται για τη δική τους πνευματική παραγωγή. Και το χειρότερο είναι ότι συχνά αυτό μεταστρέφεται σε νοσηρή εμμονή. Δεν πρέπει να διαφεύγει όμως από κανέναν, ότι αυτοί που κάνουν την εργασία χάριν της επιστήμης δεν είναι ασπάλακες, άνθρωποι ανώνυμοι και απρόσωποι που δεν τους ενοχλεί η αποσιώπηση της συμβολής τους, αλλά συνεπείς ερευνητές που τους πρέπει η αναγνώριση και η τιμή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]