Χιλιάδες μικρασιάτες, ανατολικοθρακιώτες και κωνσταντινουπολίτες, θύματα του πρώτου διωγμού του ελληνισμού στην Οθωμανική Επικράτεια, φθάνουν στη Γαλλία κατά τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτούς, χιλιάδες προστίθενται μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Κατά τη δεκαετία 1920 έλληνες από το Παρίσι μετακομίζουν στην προαστιακή πόλη Σαρτρουβίλ και συγκροτούν μια ζωντανή κοινότητα, τη Σαρτρούπολη. Το 1930 ιδρύεται η `Ένωσις των εν Σαρτρουβίλλ Ελλήνων`. Το 1936 εγκαινιάζεται το ελληνικό σχολείο.
Ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική κατοχή δυσκολεύουν τη ζωή. Το σχολείο κλείνει. Ο Σύλλογος διαλύεται.
Μετά τον πόλεμο η Σαρτρούπολη ανασυγκροτείται. Το σχολείο λειτουργεί ξανά. Το 1957 ιδρύεται γηροκομείο. Νέοι έλληνες μετανάστες δουλεύουν στα εργοστάσια της περιοχής και εντάσσονται στην Κοινότητα. Το 1977 ιδρύεται ο Ελληνορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος της περιοχής Ιλ ντε Φρανς, που συσπειρώνει τους έλληνες της Σαρτρούπολης. Το 1984 εγκαινιάζεται ο ναός της Υπαπαντής.
`...οι Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, αναφέρει ο συγγραφέας, εντάχθηκαν στη γαλλική κοινωνία, απέκτησαν οι περισσότεροι την υπηκοότητα της χώρας που τους υποδέχθηκε, κρατώντας πάντα στο βάθος της καρδιάς τους μεγάλη θέση και τεράστια αγάπη για την ελληνική καταγωγή τους`.
Μέλος της δεύτερης γενιάς ο ίδιος, περιγράφει βιωματικά το σχολείο, τους γάμους, τους `τύπους`, τους επαγγελματίες, τους δωρητές, όσους έγιναν διάσημοι... Κατάλογοι προσώπων με αναφορές σε καταγωγή, διευθύνσεις, επάγγελμα, συγγενικές σχέσεις και πλήθος φωτογραφιών ζωντανεύουν τους πρωταγωνιστές, τις παρέες, τα γλέντια, τις θεατρικές παραστάσεις, τις σχολικές γιορτές, τη Σαρτρούπολη.
`Το έργο που πραγματοποίησε ο Κώστας Παντάζογλου ανταποκρίνεται σε βαθειά ανάγκη αυτών που έχουν εξοριστεί από την προγονική γη, απευθύνεται, όμως, σε όλους τους ανθρώπους ενός κόσμου στον οποίο οι βίαιες μετατοπίσεις και ο αριθμός των προσφύγων έχουν τάση να πολλαπλασιάζονται. Η περίπτωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, όπως αυτή των Αρμενίων, είναι ενδιαφέρουσα για να καταλάβουμε τις επιπτώσεις ενός τέτοιου τραύματος μεσοπρόθεσμα αλλά ακόμη και μακροπρόθεσμα...`, αναφέρει στον πρόλογο ο Μισέλ Μπρυνό.
Εμείς, που έχουμε κοινούς τόπους και κοινά βιώματα, διαβάζοντας τη `ΣΑΡΤΡΟΥΠΟΛΗ` συμπάσχουμε, ζούμε την αγωνία και τον αγώνα των μελών της για επιβίωση, συμβίωση και καλύτερη ζωή.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]