Από ένα κιτρινισμένο και φθαρμένο γράμμα και δυο-τρεις σελίδες ημερολογίου, θυμήθηκα τη μάνα-Σιμέλα. Έτσι τη φώναζαν σ` όλο το χωριό. Ήρθε από μακριά στον τόπο μας. Έγινε η καλύτερη φιλενάδα των γιαγιάδων μας. Συγκινούμαι όταν γράφει "Μάνα" με κεφαλαίο Μ, όπως γράφουμε το όνομα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων. Και η μάνα πρέπει το ίδιο, γιατί είναι το Α και Ω της ζωής μας.
Μια ύπαρξη διψασμένη για αγάπη η μανα-Σιμέλα. Πολύ τη στερήθηκε, ζώντας σε καιρούς δύσκολους, κάνοντας το καλό στους άλλους. Έξυπνη και δημιουργική, δε γονάτισε στις δυσκολίες κι αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να τις ξεπεράσει. Αγαπούσε τα παιδιά και λαχταρούσε για ένα δικό της. Δεν μπόρεσε να τ` αποκτήσει, γι` αυτό υιοθέτησε δυο και τρεις φορές από γειτονικές περιοχές. Άλλο της πέθανε κι άλλο της έφυγε. Έμεινε κοντά της το τελευταίο.
Καμιά απ` τις φίλες της δεν έμαθε ποτέ όλη την ιστορία της ζωής της. Κομματάκια της μόνο η κάθε μια. Μου ήταν αρκετά δύσκολο να την αναπαραστήσω, γράφοντας τα υπόλοιπα γράμματα και τις σελίδες ημερολογίου, παίρνοντας δάνεια από πολλά πρόσωπα, που άλλα τη γνώρισαν κι άλλα άκουσαν γι` αυτήν.