ΑΕΠΙ. Η μεγαλόχαρη Προστάτισσα της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Θα χρειαζόταν χρόνος πολύς - και πού να τον βρει, και κόπος πολύς και χαρτί όχι λίγο, για να καταγράψει κανείς τα άθλεα επί προστασία που... απόλαυσε η γράφουσα τόσα χρόνια, και που τόσο έκαναν γοητευτικό στο πνεύμα της το Χάρο. Για σκέψου το, αναγνώστη μου, να είμαστε αθάνατοι κι οι προστάτισσες δυνάμεις να σε κυνηγάνε να σου ταΐσουν την προστασία τους και να μην υπάρχει ούτε με το θάνατο διαφυγή.
Η πρώτη, πάνω από εικοσαετία 1977-1998,... προστατευτική θητεία της γράφουσας, είναι τόσο εφιαλτική που απορεί πού βρήκε το κουράγιο να την αντέξει. Τι... προστατευτικές μέθοδες, τι βίος και πολιτεία! Τι καψόνια και τι τερτίπια ήταν εκείνα που μεταχειρίστηκαν κάτι προστατοδιευθύνοντες κι ανάμεσα κάτι μεντούρια που παράσταιναν τον Μέντορα. Ύστερα από δέκα μπορεί και παραπάνω χρόνια, σε κάποια ώρα όταν ο παραλογισμοί των απαιτήσεών τους σχετικά με την πνευματική κληρονομιά του Ρώτα είχε ξεστρατήσει πέρα από κάθε γραφειοκρατικό όριο, αναγκάστηκε (η γράφουσα) να τους θυμίσει: πως τα πνευματικά δικαιώματα του Ρώτα τα εισέπρατε πρώτον ως μόνη διαχειρίστρια όλου του πνευματικού έργου του, οπουδήποτε κι αν ανήκε κληρονομικά. Πράγμα που καθαρά αναφέρεται στη διαθήκη του που είναι εξαρχής στη διάθεσή τους, και δε γίνεται να την αγνοούν. Δεύτερον ως συνεργάτης και συνδικαιούχος. Για έργα που είχαμε κάμει μαζί είτε είχαν παραχωρηθεί (πουληθεί) στη γράφουσα δια συμβολαίου. Και τρίτον ως μια από τους κληρονόμους...
Αυτό αντί να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, έφερε σε κάποιους παροξυσμό. Άρχισαν να τα αμφισβητούν όλα, να παραδέχονται μόνον την κληρονομική σχέση και τίποτα άλλο. Κι όχι πως τ` άλλα τ` αμφισβητούσαν. Απλώς, έφταιγε (η γράφουσα) γιατί δεν τους τα έκανε λιανά, όπως το απαιτούσε ο θεϊκός προστατευτισμός τους.
Τι τερτίπια σοφιστικέ, τι δικολαβισμοί, καθένας τους στην φανατική του επίδοση να υπερασπιστεί το δίκαιον της προστασίας, προπάντων η άρνησή τους να παραδεχτούν, ν` αναγνωρίσουν πως έκαναν λάθος, φάνταζε μπροστά στα μάτια του ως άλλος Γοργίας. Η... προστατευόμενη γράφουσα καθόλου δεν επέμεινε σχετικά με του λάθους την επανόρθωση. Της έφτανε ν` ακολουθούσαν στο εξής το γράμμα και το πνεύμα της διαθήκης...
Βρέθηκε ανάμεσα στην φανατική επίδειξη πυγμής των μεν και την ευθυνοφοβία των άλλων. Έφτασε να πηγαίνει την ταχτήν ημερομηνία να πληρωθεί τα δικαιώματα που της αναλογούσαν και να της δίνουν ένα τίποτα που δεν άξιζε το χασομέρι και τα ποδοκόπια της και να της λένε: `Έλα σε τρεις μήνες για τα υπόλοιπα`.
Άλλοτε να μην την πληρώνουν καθόλου παρά να την παραπέμπουν να την πληρώσει η Εφορία της περιοχής, επειδή τούτη τη φορά τα χρήματα ήταν περισσότερα απ` όσα είχαν το δικαίωμα να πληρώσουν οι ίδιοι. Και να πηγαίνει στην Εφορία της περιοχής κι η Εφορία να μην έχει ιδέα και να την παραπέμπει σε μιαν Εφορία κάπου στον Πειραιά που ίσως αυτή να ήξερε για πνευματικά ζητήματα.
Κι όταν κάποτε εξαντλήθηκε πια η υπομονή της, κι αναγκάστηκε να γράψει στην προστατευτική χάρη της, πως δεν ζητούσε δανεικά, παρά δικά της οφειλόμενα δικαιώματα, πως δεν είχανε αναθέσει στην Εφορία την είσπραξη των δικαιωμάτων τους, παρά σ` αυτήν, την ΑΕΠΙ... Και πως αν εξακολουθούσε αυτό το βιολί θα κατάφευγε στη δημοσιότητα, ή ακόμη και στη Δικαιοσύνη... Τότε ποιος είδε την προστατευτική χάρη της και δεν του κόπηκε η χολή...