Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η μεταφορά (η "αντιγραφή", όπως την ήθελε ο Σεφέρης) ενός ξένου κειμένου στη γλώσσα μας είναι μια προσπάθεια που σπάνια, και μόνο σ` ελάχιστες ευτυχισμένες στιγμές, μπορεί να φτάσει σ` ένα παραδεκτό αποτέλεσμα. Το ίδιο το κείμενο (και, προπάντων, το ποίημα) που μεταφράζουμε έχει μια δική του μαγεία που βασίζεται στον ρυθμό και στις λέξεις και που, από τους αρχέγονους αυτούς δρόμους, μας οδηγεί με συμπλέγματα, τις περισσότερες φορές, εικόνων, στην ουσία. Η κοινότυπη φράση: "το ποίημα δεν μεταφράζεται" είναι μια πραγματικότητα.
Από την άλλη μεριά ο ποιητής, μέσα στον καθημερινό, εξαντλητικό του αγώνα με τη γλώσσα βρίσκει, μεταφράζοντας, μιαν εκτεταμένη περιοχή άσκησης, γιατί θα πρέπει να πλησιάσει το ξένο κείμενο (που στέκεται μπροστά του σαν ένας απόρθητος πύργος) μ` επιμονή και αγάπη, προσπαθώντας ν` αποδώσει με την εκδοχή του όλες, ακόμα και τις πιο μυστικές του, πλευρές. Μια προσπάθεια που δεν έχει τέλος, μια σειρά δοκιμών (βασισμένων στη συνύπαρξη) που συνεχώς, ίσως για πολλά χρόνια, επαναλαμβάνονται για να κερδηθεί με τη μέθοδο των προσεγγίσεων κάποια πρόσβαση προς το απόλυτο, που κάποτε μπορεί να φθάσει σε ικανοποιητικά όρια [...]
Τάσος Κόρφης