Μίλα μου για φόβο. Μπορώ να σ` ακούω ώσπου να κουραστείς. Φοβάμαι την αγάπη. Τις φορές εκείνες που ο ουρανός νομίζεις πως θα κατέβει για να σου δώσει στο μέτωπο ένα φιλί και στην ευτυχία σου το χρώμα που της έλειπε για να απογειωθεί με φτερά δικά της γρηγορότερα κι από αετό. Φορές που η θάλασσα νομίζεις πως θα φουσκώσει τόσο ώστε να `ρθει να σε βρει στο πιο απομακρυσμένο κομμάτι της ερήμου όπου κρύβεσαι, να σε κλείσει στην υγρή αγκαλιά της, να κρατήσεις την αναπνοή σου για να μη σε πνίξει με τη στοργή της κι ύστερα να ξεφουσκώσει, να ταξιδέψει το δρόμο της επιστροφής και να σ` αφήσει μούσκεμα να κρυώνεις εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται με θόρυβο κι άγριοι θάμνοι πετάγονται από το πουθενά. Πικρή είναι η γεύση της αγάπης. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]