Η φράση «τεχνικές οικογενειακής θεραπείας» παρουσιάζει προβλήματα. Φέρνει στο μυαλό εικόνες ανθρώπων που χειραγωγούν άλλους ανθρώπους. Πλανώνται φαντάσματα πλύσης εγκεφάλου ή ελέγχου για λόγους προσωπικής εξουσίας. Η ηθική ανησυχία είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Επιπλέον, η τεχνική από μόνη της δεν διασφαλίζει την αποτελεσματικότητα. Αν ο θεραπευτής προσηλωθεί στην τεχνική, παραμένοντας δεξιοτέχνης, η επαφή του με τους ασθενείς θα είναι αντικειμενική, αποστασιοποιημένη και ξεκάθαρη, αλλά και επιφανειακή, χειριστική προς χάρη της προσωπικής εξουσίας, και τελικά όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική. Η εκπαίδευση στην οικογενειακή θεραπεία θα πρέπει λοιπόν να είναι ένας τρόπος διδασκαλίας τεχνικών με απώτερο στόχο να τις κατακτήσουμε και μετά να τις ξεχάσουμε. Ο θεραπευτής πρέπει να είναι «γιατρός»: ένα ανθρώπινο ον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με άλλα ανθρώπινα όντα, θεραπευτικά, με τομείς και θέματα που τους προκαλούν πόνο, ενώ ταυτόχρονα τρέφει μεγάλο σεβασμό για τις αξίες τους, τα δυνατά τους σημεία και τις αισθητικές τους προτιμήσεις. Ο στόχος, με άλλα λόγια, είναι να υπερβεί την τεχνική. Μόνο ένα άτομο που κατέκτησε την τεχνική και κατόρθωσε στην συνέχεια να την ξεχάσει μπορεί να γίνει αποτελεσματικός θεραπευτής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]