Για να είμαι ειλικρινής, σταμάτησα να αφομοιώνω γνώσεις από νεαρή ηλικία και η μάθηση δεν είναι το σταθερό σημείο στη ζωή μου όπως είναι γι` άλλους ανθρώπους. Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια το σταθερό σημείο της δικής μου ζωής είναι να ξυπνάω την αδερφή μου. Αν δεν την ξυπνήσω, είναι βέβαιο πως θα κοιμάται για πάντα, γιατί είναι εντελώς κουφή. Την αδερφή μου την ξυπνάω κάθε πρωί στις εννιά τους χειμερινούς μήνες και στις τρεις το απόγευμα τους θερινούς. Καθώς διασχίζω την κουζίνα για να φτάσω στο δωμάτιό της κοιτάζω πάντα έξω από το παράθυρο που μοιάζει με φινιστρίνι, απ` όσο θυμάμαι δηλαδή, μια που έχω έξι χρόνια να ταξιδέψω σε καμπίνα πλοίου, από τότε που πήγαμε στην κηδεία ενός ξαδέρφου μου στη Θάσο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]