Ο Νίκος Ζαχαριάδης. . . Μέρος της μοίρας ολόκληρου λαού. Από τους κεντρικούς ήρωες μιας τραγωδίας που ακόμα βαραίνει στη μνήμη. Ίσως μάλιστα ο τραγικότερος ήρωάς της. Από λιμενεργάτης στην Πόλη ως την ηγεσία του ΚΚΕ. Ύστερα η προσφυγιά. Τέλος, η καθαίρεση κι η διαγραφή από το Κόμμα. Η απομόνωση στην άκρη της σιβηρικής στέπας. Μιά εξορία μέσα στην άλλη εξορία. Οι μαρτυρικές εκκλήσεις του. Η φωνή ενός ανθρώπου που η Κά Γκέ Μπέ ονόμαζε στις αναφορές της απλώς. . . «αντικείμενο». Και η κατάληξη: 1η Αυγούστου του 1973. Αυτοκτονία. Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο ζωής, ο Νίκος Ζαχαριάδης θα βρεί τόπο να χωρέσει τον έρωτα, την τρυφερότητα, την αγάπη στη γυναίκα; Θα βρεί. Αυτόν τον εύλογα ελλιπώς φωτιζόμενο τόπο θα αναζητήσει ο Φρέντυ Γερμανός. Στη σχέση του με τη Ρωσσίδα καθοδηγήτριά του στην κομματική σχολή της Μόσχας του μεσοπολέμου. Στην ιστορία της νεαρής κομμουνίστριας απ` τη Θεσσαλονίκη. Στον πρώτο, κομματικά επιβεβλημένο, γάμο του. Κυρίως όμως στη δεύτερη σύζυγό του, τον μεγάλο του έρωτα. Τη Ρούλα Κουκούλου - Ζαχαριάδη. Τη γυναίκα της ζωής του. Τη σημαντικότερη - μετά το Κόμμα και τη μάνα του - αγάπη του. Και την πιο μοιραία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]