Μία ευσύνοπτη συμβολή στην ερμηνεία του άρθρου 537 ΚΠολΔ.
Ο χαλαρός συνεκτικός δεσμός των δικών των απλών ομοδίκων διαρρηγνύεται στο πεδίο της δευτεροβάθμιας δίκης με τη διάταξη του άρθρου 537 ΚΠολΔ, με την οποία εισάγεται παράλληλα εξαίρεση από τον κανόνα του περιορισμού της ενέργειας της εφετειακής αποφάσεως στους διαδίκους της έκκλητης δίκης καθώς και στους τρίτους που υπόκεινται στο δεδικασμένο (ΚΠολΔ 325-329) ή την εκτελεστότητα (ΚΠολΔ 919-920): Η ευεργετική ενέργεια από εφετειακή απόφαση, που δέχεται την έφεση ενός μόνον ή και περισσοτέρων από τους απλούς ομοδίκους - αλλά όχι όλων - επεκτείνεται και στους άλλους ομοδίκους που ηττήθηκαν με την ίδια απόφαση και για τους ίδιους λόγους. Το άρθρο 537 ΚΠολΔ παρουσιάζει δογματική αλλά και πρακτική σπουδαιότητα τόσο συγκρινόμενο με τις λοιπές διατάξεις, που αφορούν την υποκειμενική εμβέλεια του δεδικασμένου (325-329) της αποφάσεως, όσο και αυτοτελώς. Η πρακτική του σημασία είναι περίπου αυταπόδεικτη, αφού με τις ρυθμίσεις των άρθρων 326, 328 και 537 ΚΠολΔ εισάγονται οι μοναδικές (στον ΚΠολΔ) περιπτώσεις επεκτάσεως του ευμενούς δεδικασμένου, υπέρ του καταπιστευματοδόχου ή του μετακληροδόχου, του εγγυητή ή του πρωτοφειλέτη και των απλών ομοδίκων του εκκαλούντος αντιστοίχως.
Η, κατά την αναζήτηση του δικαιολογικού λόγου της ρυθμίσεως του άρθρου 537 ΚΠολΔ, ερμηνευτική επαναπροσέγγιση της διδασκαλίας του αείμνηστου Στέλιου Κουσούλη, σθεναρού υπέρμαχου της θεωρίας της τριτενέργειας του δεδικασμένου, αποτελεί τον κεντρικό άξονα της μελέτης για την αντιμετώπιση των επιμέρους ζητημάτων. Η νομολογία, αν και όχι ιδιαίτερα πλούσια στο θέμα, αντιμετωπίζοντας το άρθρο 537 ΚΠολΔ άλλοτε συσταλτικά και άλλοτε διασταλτικά αποτέλεσε πολύτιμη πηγή για την ανάπτυξη της όλης προβληματικής, για τη θέση ερωτημάτων και την πρόταση των ενδεδειγμένων κάθε φορά λύσεων.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]