(. . .) Ότι καταγράφεται στην παρούσα εργασία αποτελεί μια πρώτη «ψηλάφιση» του θεσμού, μια αρχική προσέγγιση του αποκαλουμένου (από τον γράφοντα) «Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου». Αποτελεί δηλαδή μια εισαγωγική διερεύνηση του «Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» ως αντικειμένου της «καθόλου επιστήμης» του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η μέριμνα της παρούσας εργασίας είναι διττή: αφενός μεν επιδιώκει να προσδιορίσει, σε μια αρχική προσέγγιση, το νομικοπολιτικό περιβάλλον, εντός του οποίου «καλείται» να λειτουργήσει ο Θεσμός του Δικαστηρίου, και αφετέρου επιχειρεί να αποτυπώσει επιγραμματικώς τις όποιες εμπειρίες του γράφοντος από τον χειρισμό υποθέσεως ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου. Η κυρίως, όμως, εμπειρία του γράφοντος εστιάζεται στην από τη Νομολογία του Δικαστηρίου απαίτηση για τη συνάρθρωση των σημείων επαφής που εκδηλώνουν οι επιμέρους έννομες τάξεις. Ο Θεσμός άλλωστε του Δικαστηρίου, αυτός καθεαυτός, επιβάλλει ώστε, στον καθόλου Γεωπολιτικό Χώρο των Κρατών-Μελών (που δεσμεύονται από τη Σύμβαση), να αναδειχθεί μια νέου είδους Ευρωπαϊκή ιστορική συναίνεση: η κατάκτηση μιας νέας ποιότητας σύγχρονου Ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού με προοδευτική κατεύθυνση και σύγκλιση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]