. . . Σεράγεβο 1992-93. Μια ομάδα σπουδαστών της δραματικής σχολής αποφασίζει να ανεβάσει το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ. Οι μάχες των φατριών, οι συνωμοσίες, ο πόλεμος και η ειρήνη, είναι μια αλληγορία για την τραγική κατάσταση στο Σεράγεβο. Όμως η βάρβαρη πολιορκία του Σεράγεβο απ’ τα γύρω βουνά, οι νεκροί και οι ανάπηροι απ’ τους βομβαρδισμούς, η έλλειψη νερού, θέρμανσης και τροφής, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα και η αγωνία εμφανίζονται πίσω απ’ τα ευρήματα του συγγραφέα ως μια απάνθρωπη πραγματικότητα. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα για το πολιορκημένο Σεράγεβο, στα ελληνικά, από ένα νέο συγγραφέα που με σεμνότητα, αξιοπρέπεια και απόσταση αναδείχνει μια σκοτεινή και προσβλητική για τη σύγχρονη ανθρωπότητα κατάσταση. Το τοπίο αλλάζει, οι άνθρωποι και τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση γιατί τους διαπερνά η επιβολή του φόβου, του απρόοπτου και του τραγικού. Ο Αντόνιε Ζάλιτσα δεν καταγγέλλει, δεν κραυγάζει, δεν κατηγορεί, αλλά περιγράφει με ψυχραιμία και επάρκεια αυθεντικού μάρτυρα τη βάρβαρη, συστηματική και άτακτη δολοφονία της πόλης του από πρώην φίλους και συμπολίτες. Το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί μια εφιαλτική μαρτυρία ενός εγκλήματος, την οποία ο συγγραφέας διηγείται με την άνεση ενός ανθρώπου που έχει βιώσει τη βαρβαρότητα και δεν ελπίζει σε τίποτε. . . Μερικά ονόματα ανθρώπων έχουν αλλαχθεί. Μερικά είναι φανταστικά. Τα ονόματα των ποτών και των τσιγάρων είναι εντελώς πραγματικά. Όλα τα ονόματα των πόλεων, των τόπων, των οδών, των ποταμών και των βουνών είναι δυστυχώς αυθεντικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]