«Σύντομα βρήκαμε δουλειά και μπήκαμε για καλά στο δρόμο του μαρτυρίου. Στο εργοστάσιο, τι να δω!... τεράστιες μηχανές, σαν τέρατα, με στόματα μεγάλα, σαν σπηλιές που έβγαζαν ήχους απόκοσμους που μου `φερναν ζαλάδα. Αυτά τα τέρατα, έπρεπε, με απίστευτη γρηγοράδα να τα ταΐζω ως το απόγευμα που σταμάταγαν να μουγκρίζουν. Στο τέλος της μέρας το κεφάλι μου βούιζε, σαν να μου έφραξαν τα αυτιά εκατομμύρια μέλισσες. Άκουγα με δυσκολία. "Πω! Πω! μάνα, εκεί μέσα είναι χειρότερα κι απ` την κόλαση που μας μολόγαγε η βάβω"...»