`Τα φαντάσματα, όπως όλοι ξέρουμε, δεν υπάρχουν, είναι δημιουργήματα της φαντασίας του λαού, τούτο όμως το μικρό Φαντασματάκι είναι τόσο ζωντανά δοσμένο από τον συγγραφέα του, ώστε νιώθεις γι` αυτό όχι μόνο φιλία αλλά και αγάπη. Ξυπνάει ακριβώς τα μεσάνυχτα για ν` αρχίσει τα μαγευτικά νυχτογυρίσματά του, εφοδιασμένο μ` ένα κρίκο με δεκατρία κλειδιά που του επιτρέπουν να παραμερίζει όσα εμπόδια του παρουσιάζονται. Δεν έχει καθόλου βάρος, είναι θαρρείς, ένα λευκό συννεφάκι που αεροζυγιάζεται. Το Φαντασματάκι μας, λοιπόν, θέλει σώνει και καλά να γνωρίσει τον κόσμο στο φως της μέρας. Ύστερα από επίμονες, αλλά μάταιες, προσπάθειες εκπληρώνεται η επιθυμία του χάρη σ` ένα τυχαίο γεγονός. Από δω και πέρα αρχίζουν περιπέτειες κι αναποδιές, ώσπου...`
Στα βιβλία του ο Πρόισλερ μας διηγείται ιστορίες για μάγους, ξωτικά και μικρά φαντάσματα. Όταν ρωτήθηκε κάποτε από ένα δημοσιογράφο αν το θεωρεί σωστό να γράφει τέτοιες ιστορίες για τα σημερινά παιδιά, του απάντησε πως όχι μόνο το θεωρεί σωστό αλλά κι απαραίτητο: `Δεν αποτελεί τάχα η φαντασία την αναπόσπαστη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του ανθρώπου; Πόσα πράγματα θα είχαμε πετύχει αν μας έλειπε η ικανότητα πρώτα να τα φανταστούμε και να τ` ονειρευτούμε;`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]