Η Έιπριλ, με το δροσερό ανοιξιάτικο όνομα, έχει μια πίκρα στη μικρή καρδούλα της. Ήταν πρωταπριλιά, πάνε δεκατέσσερα χρόνια από τότε, που κάποιος τη βρήκε, ένα τοσοδούλικο μωράκι, να κλαίει ολομόναχο. Την πήρε, τη ζέστανε μέσα στην τρυφερή αγκαλιά του, της χάρισε τη μυρωδιά του. Αυτός ο κάποιος, όμως, δεν ήταν η μητέρα της. Αυτήν ψάχνει να βρει η Έιπριλ, εδώ και χρόνια. Δεν είναι εύκολο, καθόλου εύκολο, να ξεχάσει όσα πέρασε ως τώρα και να ανακαλύψει τελικά ποια πραγματικά είναι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]