Μια φορά κι έναν καιρό, στα χρόνια τα δικά μας, ζούσε μια οικογένεια που αγαπιόταν, αλλά θα έλεγα, πως δεν πολυβλεπόταν. Ο πατέρας, λαμπρός δικηγόρος, κόπιαζε πολύ να αποκτήσει φήμη και χρήμα για να μη λείψει τίποτε από το σπιτικό του. Η μητέρα, καταπληκτική οδοντίατρος, ξόδευε ώρες ατελείωτες στο οδοντιατρείο της, γιατί ήθελε η κορούλα της, η μικρή Ανατολή που λάτρευε, να είναι περήφανη για τη μαμά της. Όμως την Ανατολή, παιδιά μου, δεν την ένοιαζαν αυτά... Την ένοιαζε ένα μόνο, να έχει τους γονείς κοντά της! Να νιώθει το χάδι της μαμάς και του μπαμπά πιο συχνά, και όχι μονάχα το βράδυ στην καληνύχτα! Καθώς της έλειπε λοιπόν αυτό, μέσα στην μοναξιά της αναζητούσε έναν αδελφό, έστω και... δανεικό! Και τότε ήλθε το Νεραϊδόπαιδο...